ملک اشرف بعد از غلبه بر حریفان خود انوشیروان نامی را به ایلخانی برداشت. او آخرین کسی است که از طرف امرا به مقام ایلخانی منصوب شده است و از عاقبت وی اطلاع دقیقی در دست نیست. او معاصر است با ملک عزالدین پسر غیاث‌الدین (۷۳۲- ۷۷۱ ه.ق.) از آل کرت و ملک اردشیر (۷۴۲ – ۷۵۶ ه.ق.) از ملوک شبانکاره و امیر جلال‌الدین ابو اسحاق پسر امیر شرف‌الدین (۷۴۲ – ۷۵۸ ه.ق.) از خاندان اینجو و نور الوردین سلیمان شاه پسر اتابک احمد (۷۴۶-۷۵۶ ه.ق.) از اتابکان لر بزرگ و شجاع‌الدین محمود پسر عزالدین حسین دوم (۷۲۰- ۷۵۰ ه.ق.) و ملک عزالدین پسر شجاع اللین (۷۵۰-۸۰۶ ه.ق.) از اتابکان لر کوچک و امیر شیخ حسن کوچک ابن تیمورتاش ابن امیر جویان (۷۳۸ – ۷۴۴ ه.ق.) و ملک اشرف برادر شیخ حسن (۷۴۴ – ۷۵۸ ه.ق.) از امرای چوپانی و امیر شیخ حسن بزرگ (۷۴۰ – ۷۵۷ ه.ق.) از امرای ایلکانی و خواجه وجیه الدین مسعود برادر خواجه عبدالرزاق (۷۳۸ – ۷۴۵ ه.ق.) و آقا محمد آی تیمور (۷۴۵ – ۷۴۷ ه.ق.) و کلو اسفندیاری (۷۴۷ – ۷۴۹ ه.ق.) و خواجه شمس‌الدین علی چشمی (۷۴۹- ۷۵۳ ه.ق.) و خواجه یحیی کرابی (۷۵۳-۷۵۹ ه.ق.) از سربداران. مهم‌ترین حوادثی که در دوران سلطنت انوشیروان و معاصران او در سایر کشورهای آن روز جهان به وقوع پیوست، چنین است:
آسیا
چین: در چین سلسله یوان مغول سلطنت می‌کرد. (۱۲۷۹ – ۱۳۶۸ م.)
دکان: در این زمان سلسله بهمنیه از سلاطین مسلمان هند از حدود سال (۷۴۸ – ۹۳۲ ه.ق.) (۱۳۴۷ – ۱۵۲۵ م.) در دکن فرمانروایی داشتند. مؤسس این سلسله حسن گانگو است (۱۳۴۷ – ۱۳۵۷ م.). وی ابتدا یکی از فرماندهان سپاه محمد ابن تغلق پادشاه دهلی بود که از هرج‌ومرج و نابسامانی قلمرو سلطان استفاده کرد و سلسله مستقلی در دکن تأسیس کرد و پایتخت خود را شهر گلبرگ‌ها قرار داد و اعقاب ار در توسعه قلمرو خود کوشیدند. دهلی: پادشاه دهلی از شاخه تغلقیه در این زمان، فیروز تغلق (فیروز شاه سوم) است.
عثمانی: سلطان عثمانی در این زمان، اورخان است (۱۳۲۶ – ۱۳۵۹ م.).
یمن: فرمانروای رسولیان یمن در این زمان، الملک المجاهد سیف‌الدین علی است.
افریقا
مصر: فرمانروای ممالیک بحری در این زمان حسن ناصر است که بار دیگر در سال ۷۵۵ هجری (۱۳۵۴ م.) زمام امور را به دست گرفت.
اروپا
آراگون: شاه آراگون در این زمان پدوری چهارم است. (۱۳۱۹ – ۱۳۸۷ م.)
آلمان: شاه آلمان شارل چهارم بود. (۱۳۴۶ – ۱۳۷۸ م.)
اسکاتلند: شاه اسکاتلند دیوید دوم بود. (۱۳۲۹ – ۱۳۷۱ م.)
انگلستان: شاه انگلستان در این زمان ادوارد سوم است. (۱۳۲۷ – ۱۳۷۷ م.) ادوارد مانند کشور رقیب خود فرانسه با مشکلات زیادی دست به گریبان بود. طاعون چنان کشتاری در انگلستان کرده بود که این تلفات بنیه نظامی او را محدود می‌ساخت و برای نخستین بار از شروع مخاصمات حاضر بود به آغاز مذاکرات صلح با فرانسه تن دردهد، از این رو در سال ۱۳۵۴ م. آمادگی خویش را برای انصراف از حقوقش بر تاج‌وتخت فرانسه اعلام کرد، مشروط بر اینکه حاکمیت کامل او بر اراضی تحت اشغال سپاهیانش در فرانسه به رسمیت شناخته شود. لیکن ژان پادشاه فرانسه مطلقاً حاضر نشد و به همین سبب ادوارد در صدد حمله مجدد به خاک فرانسه برآمد.
پرتغال: شاه پرتغال آلفونسوی چهارم بود. (۱۳۲۵ – ۱۳۷۵ م.)
دانمارک: شاه دانمارک، والدمار چهارم بود. (۱۳۴۰ – ۱۳۷۵ م.)
روم شرقی: امپراتور روم شرقی در این زمان یوحنای پنجم است (۱۳۴۱ – ۱۳۷۶ م.) که در سال ۱۳۵۵ م. استعفا کرد ولی بار دیگر پسر یوحنای پنجم سلطنت پدر را غصب کرد و تحت نام آندرونیکوس چهارم زمام امور را به دست گرفت. این نابسامانیها نتیجه‌ای جز ضعف قدرت امپراتوری حاصل دیگری در برنداشت، در نتیجه قسمتی از سرزمین‌های قلمرو امپراتوری روم شرقی به تصرف ترکان عثمانی درامد.
سوند: شاه سوئد، ماگنوس هفتم است (۱۳۱۹ -۱۳۶۵ م.) که شاه نروژ نیز به حساب میآید. (۱۳۱۹ – ۱۳۴۳ م.)
صربستان: شاه این زمان صربستان استفان دوشان است. (۱۳۴۶ – ۱۳۵۵ م.) هنگامی که به طرف قسطنطنیه در حال پیشروی بود، ناگهان درگذشت. در دوران سلطنت وی صربستان به منتهای ترقی خود رسید، لیکن دیری نپایید که متصرفات او از هم پاشید. غرناطه: فرمانروای غرناطه از خاندان بنی نصر در این زمان ابوالحجاج یوسف اول است که در سال ۷۵۵ هجری (۱۳۵۴ م.) در مسجد غرناطه کشته شد.
فرانسه: پادشاه فرانسه در این زمان ژان دوم است (۱۳۵۵ – ۱۳۶۴ م.)
لهستان: پادشاه لهستان در این زمان کازیمیر سوم است. (۱۳۳۳ – ۱۳۷۰ م.)
مجارستان: پادشاه مجارستان لوئی اول بود. (۱۳۴۲ – ۱۳۸۲ م.)