شبانکاره یا شوانکاره ناحیهایی تاریخی از ولایت فارس است که به دلیل سکونت طایفه‌ای از کردان در آن محل بدین نام خوانده شده است. این ناحیه بین فارس و کرمان و خلیج فارسی قرارگرفته و مرکز آن شهر ایگ یا ایج نام داشته است و نواحی زرکان، طارم، دارابگرد، اصطهبانات، نیریز، خیر، پرگ، کرم، رو نیز ولار جزو آن ولایت بوده اند. همزمان با اتابکان سلغری سلسله دیگری در نواحی یادشده به نام ملوک شبانکاره حکومت می‌کردند که نسبت خود را به اردشیر بابکان می‌رسانیدند. در سال ۴۴۸ هجری یکی از رؤسای شبانکاره، به نام فضل ابن حسن ابن ایوب مشهور به فضلویه حسنویه، در نزد امرای دیالمه فارس عنوان سپهسالار یافت و چندی بعد فولاد ستون را گرفت و بر فارس مستولی شد. (۴۴۸ ه.ق.).
در طول ۳۰۸ سال ملوک شبانکاره زمانی به استقلال و گاهی به صورت تابع و خراج‌گزار، حکومت می‌کردند.
نام و تعداد و مدت فرمانروایی امرای شبانکاره قبل از دوران مغول به‌درستی روشن نیست، اما فرمانروایی آنان بعد از عهد مغول تا آخر عهد سلطان ابوسعید بهادرخان باقی بود و بعد قلمرو آن‌ها ضمیمه قلمرو اینجویان شد. عاقبت هم در حدود سال ۷۵۶ هجری به دست آل مظفر منقرض شد.
نام ملوک شبانکاره
۱. فضلویه پسر علی ابن حسن.
۲٫ نظام‌الدین یحیی.
۳٫ نظام‌الدین محمود پسر نظام‌الدین یحیی.
۴. قطب‌الدین مبارز اول.
۵. ملک مظفرالدین محمد پسر قطب‌الدین مبارز.
۶. قطب‌الدین مبارز دوم پسر ملک مظفرالدین مبارز.
۷٫ نظام‌الدین حسن.
۸٫ نصرت‌الدین ابراهیم.
۹. جلال‌الدین طیب شاه.
۱۰. بهاءالدین اسماعیل برادر طیب شاه.
۱۱. نظام‌الدین حسن پسر جلال‌الدین طیب شاه.
۱۲. نصرت الدین ابراهیم پسر بهاءالدین اسماعیل.
۱۳. ملک رکن الدین حسن.
۱۴. تاج‌الدین جمشید پسر بهاءالدین اسماعیل.
۱۵. ملک اردشیر.
در میان نامهای یادشده، گویا دو نفر از آن‌ها حکومت مشترک داشته اند (ملک رکن الدین حسن و تاج‌الدین جمشید) که از ۷۳۵ – ۷۴۲ هجری حکومت کرده اند و یا هر دو ادعای حکومت داشته اند و هر یک در ناحیه‌ای حکومت می‌کرده اند، پایتخت آن‌ها شهر جشناباد (بین نیریز، داراب و فسا) بود.