طاهر ابن حسین
مأمون، همین‌که به یاری طاهر و یاران او به خلافت رسید، در سال ۲۰۵ هجری طاهر را به پاس خدماتش به حکومت خراسان منصوب کرد. طاهر یک سال بعد نام مأمون را از خطبه انداخت و دعوی استقلال کرد. در سال ۲۰۷ هجری طاهر در مرو درگذشت.
چنین مشهور است که مرگ او در شب همان روزی روی داد که دستور داده بود خطبه به نام خلیفه خوانده نشود.
طلحه ابن طاهر
بعد از درگذشت طاهر فرزندش طلحه جانشین او شد. رویداد مهم دوران امارت او جنگ‌هایی است که با خوارج سیستان کرد و بر آن‌ها غالب شد.
عبدالله ابن طاهر
عبدالله بعد از مرگ برادرش به امارت رسید. ابتدا خوارج را سرکوب کرد. سپس در سال ۲۲۷ هجری به‌فرمان معتصم رهسپار جنگ با مازیار ابن قارن شد و بر او غلبه کرد.
طاهر ابن عبدالله
بعد از مرگ عبدالله فرزندش طاهر جانشین پدر شد. دوران زمامداری وی جز پاره‌ای زدوخوردهای محلی رویداد مهم دیگری در برندارد.
محمد ابن طاهر
آخرین فرد امرای طاهری است که به دلیل ضعف نفس و بی‌کفایتی، عمالش در ولایات با مردم در نهایت ظلم و ستم رفتار می‌کردند و در همین زمان دو حریف نیرومند، یکی داعی کبیر و دیگری یعقوب لیث صفاری موجودیت حکومت محمد را به خطر انداخته بودند. در سال ۲۵۰ هجری داعی کبیر، سلیمان عامل محمد را از طبرستان راند؛ و در سال ۲۵۹ هجری یعقوب لیث پس از تصرف هرات و نیشابور به حکومت طاهریان پایان داد.
نام فرمانروایان طاهری
۱. طاهر ابن حسین ذوالیمنین
٢. طلحه ابن طاهر
۳. عبدالله ابن طاهر
۴. طاهر ابن عبدالله
۵. محمد ابن طاهر